We doen ons best om positief te blijven. Echt waar, we proberen het. Maar eerlijk gezegd, soms is dat best moeilijk. Het duurt lang. Té lang.
Op 1 augustus moeten we ons huis uit, want het is verkocht. Het voelt als een gigantische mijlpaal, maar tegelijkertijd laat het ons in een ongemakkelijke tussenfase achter. Terwijl het leven hier in Nederland doorgaat – werk, school, sociale verplichtingen – voelt ons hoofd al ver weg, in die camper, op die kronkelende wegen richting vrijheid.
En dat wringt. Het voelt alsof we aan een sprint bezig zijn, terwijl de finish nog maanden verder ligt. Sociale afspraken voelen af en toe als verplichtingen, in plaats van als gezelligheid. De dagelijkse routine past niet meer bij de dromen die we straks willen najagen.
Nog zeven maanden. Dat lijkt weinig, maar het voelt soms als een eeuwigheid.
Waarom ik dit deel??
Omdat emigreren, dromen najagen, en uit je comfortzone stappen niet altijd maar glitter en glamour zijn. Het is wachten, afscheid nemen, loslaten en doorgaan, zelfs als je hart al ergens anders is.
Ik deel dit om te laten zien dat het niet altijd makkelijk is, en dat het normaal is om je soms verloren of overweldigd te voelen. Emigreren en grote veranderingen brengen onzekerheden met zich mee, en soms is het moeilijk om vast te houden aan de droom als je nog middenin het proces zit.
Maar ik weet: het komt goed. We houden vast aan onze droom. Aan die vrijheid. Aan het idee dat deze fase – hoe zwaar ook – tijdelijk is.
Voor nu proberen we te ademen. Moment voor moment. En onszelf eraan te herinneren waarom we dit doen: voor ons gezin, voor de avonturen die op ons wachten, voor het leven waar we straks volmondig “ja” tegen zeggen.
Dus aan iedereen die zich ook vastzit in een tussenfase, die zich geleefd voelt terwijl hun hoofd al ergens anders is: je bent niet alleen. En ja, we komen er wel. 💛
Hoe ga jij om met moeilijke tussenfases?